Aðildarviðræður eru einfaldlega bara næsta eðlilega skref

Það er fyrir mér bara svo einfalt að það er einfaldlega fáránlegt að taka afstöðu til samnings eða að kjósa um hann áður en ég hef svo mikið fengið að sjá hvað hann felur í sér.

punktur

 

http://borgarahreyfingin.is

Flestir vilja aðildarviðræður

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 9.3.2009 kl. 02:31]

Bíddu nú við, Baldvin, af hverju ættum við að fara að "taka afstöðu til samnings," ef við viljum ekki neinn samning?! Lastu ekki í sömu frétt, "að fleiri segjast nú vera andvígari aðild en þeir sem segja hlynntir aðild að ESB"? 45,5% svarenda eru andvígir aðild, en þeir sem eru hlynntir henni eru nú 39,7%.

Af hverju viltu í raun "aðildarviðræður"? Ég var að þýfga þig um þetta um daginn. Veiztu ekki, að slíkar viðræður eru einungis í kjölfar beinnar UMSÓKNAR um aðild/innlimun í bandalagið?

Af hverju er það á dagskrá hjá ykkur í Borgarahreyfingunni að "taka afstöðu til samnings" um innlimun í EBé, en ekki að taka afstöðu til EES-samningsins með það fyrir augum að segja honum upp? Hvað er það sem beinir ykkur frekar til EBé heldur en frá því?

Ég hvet alla sjálfstæðissinna til að kjósa ykkur EKKI.

Gættu þess líka, að svarhlutfall var aðeins 65,2%. Þetta sýnir áhugaleysi um aðild og "aðildarviðræður". Engin furða, því að EBé hefur veitzt aftan að okkur. Og hafðu það hugfast, að hér ríkir "pólitískur rétttrúnaður" þriggja dagblaða af þremur, auk fleiri fjölmiðla og fjölda "álitsgjafa" og hagsmunaaðila, sem predika sýknt og heilagt "aðild að ESB". En "aðildin" sú er ekkert í líkingu við aðild okkar að SÞ eða NATO, heldur innlimun í yfirríki, sem vill verða Großmacht (J. Delors) og hrifsar til sín sjáfkrafa úrslitavöld yfir löggjöf okkar, dómsmálum og mestallri fiskveiði- og auðlindalögsögu. – En áðurnefndur "pólitískur rétttrúnaður" hefur ósjálfrátt þau áhrif, að fólk verður feimnara við að segja NEI, þ.e.a.s. þvert á móti því sem þessu fólki virðist vera talið gáfulegt og "vinsælt" í dagblöðunum. (Hvað ætli Hakon gamli hefði verið lengi að véla okkur í sitt yfirríki, ef hann hefði búið yfir slíkum dagblöðum? – Hugleiddu það.)

Samtök iðnaðarins láta eins og þau eigi erfitt með "að átta sig á því hvers vegna þeim fjölgar sem vilja aðildarviðræður, á sama tíma og þeim fækkar sem eru reiðubúnir að lýsa sig hlynnta aðild," en vitaskuld var það áróðursbrella hjá EBé-dindla-hreyfingunni hér á landi að finna upp á því að nefna það fyrrnefnda sem valkost, af því að svo mörgum hljóti að finnast allt í lagi að "athuga málið". En þannig tala og skrifa einungis þeir, sem hafa EKKI kynnt sér málin um grunnreglur og vald Evrópubandalagsins til að haga nánast öllu eins og því sýnist, loks þegar þjóðirnar hafa verið tældar inn í bandalagið.

[Þráinn Jökull Elísson, 9.3.2009 kl. 03:16]

Baldvin! Aldrei inn í ESB! Þá getum við alveg eins orðið 51. stjarnan í fána BNA. og að öllum líkindum skárra en að afsala okkur auðlindum okkar til ESB.

[Neddi, 9.3.2009 kl. 07:52]

Ég, sem félagi í Borgarahreyfingunni, hef ekki tekið afstöðu um ESB, hvorki af eða á og eftir því sem að ég best veit hefur hreyfingin sem slík ekki heldur gert það.

Hins vegar er það alveg morgunljóst að okkar stefna er að þjóðin kjósi sjálf um öll svona stór mál. Annað er einfaldlega ekki lýðræðislegt. Við eigum ekki að láta örfáa einstaklinga segja okkur hvað okkur finnist í málum sem þessum.

Þegar að ég veit hvað er í boði og hverju við glötum þá mun ég taka afstöðu til ESB og þá og aðeins þá get ég sagt hvort að ég velji aðild eða ekki.

[Jón Valur Jensson, 9.3.2009 kl. 12:04]

Neddi þessi, sem skrifaði kl. 7:52, ætti að gæta að því, að engu síður en Noregskonungur á 13. öld rembist Evrópubandalagið með síendurteknnum hætti við að véla okkur til að innlimast og gefst aldrei upp. Það er þess vegna líka, sem bandalagið tekur ekki mark á neinum þjóðaratkvæðagreiðslum sem enda í NEI-i, s.s. gegn Maastricht-samkomulaginu, stjórnarskrá EBé og Lissabon-sáttmálanum, heldur ætlast alltaf til, að þjóðirnar endurskoði sitt NEI og að aftur verði kosið – raunar þá helzt ekki í þjóðaratkvæðagreiðslu (sbr. Frakka og Hollendinga, sem höfðu sagt nei við stjórnarskránni með þjóðaratkvæði, en urðu að meðtaka Lissabon-sáttmálann með þingafgreiðslu) – já, að aftur verði kosið í þinginu á öðrum tíma, þegar betur viðrar, svo að bandalagið fá sitt JÁ, en þegar það "já" er loksins komið, verður ekki aftur snúið og ekkert verið að bjóða upp á nýjar atkvæðagreiðslur úr því!

Þess vegna eigum við ekki að taka áhættu á þessu:

1) að EBé-dindlarnir bíði bara færis, þegar vel viðrar í skoðanakönnunum fyrir þá, t.d. út af tímabundnum erfiðleikum okkar. Réttur þjóðarinnar til að ráða málum sínum sjálf á ekki að vera misnotaður til að erlent vald neyti þannig færis, aftur og aftur eða þegar því sýnist bezt færi til, að hægt sé að véla okkur til innlimunar. Og hér endurtek ég það, sem ég sagði hér ofar, að að það er ekkert eðlilegra að tala um það sem nauðsynlegt á dagskránni að "taka afstöðu til samnings" um innlimun í EBé heldur en hitt að taka afstöðu til EES-samningsins með það fyrir augum að segja honum upp. Engin söguleg nauðung knýr okkur til að afsala okkar áunnu sjálfstæðisréttindum.

2) að í þjóðaratkvæðagreiðslu um EBé-innlimun verði engir skilmálar um aukinn meirihluta. Aukinn merihluta, 75%, þurfti til að gera þá grundvallarbreytingu á stjórnskipan Íslands að afleggja konungdæmið og stofna lýðveldi. Ef leggja á af okkar æðstu og úrslita-fullveldisréttindi og flytja þau til meginlandsins, þá á minnihluti þjóðarinnar ekki að fá að komast upp með svo örlagaríka ákvörðun fyrir allar komandi kynslóðir og gegn vilja fyrri kynslóða, sem höfðu mikið fyrir því að afla okkur þessara fullveldisréttinda. Lágmark væri, að 75% allra kosningabærra manna yrðu að samþykkja slíka innlimun í erlent yfirríki, til þess að það teldist verða að lögum. Og þið skiljið mig væntanlega rétt. Ég er ekki að tala um, að bara 75% þyrftu að taa þátt í kosningunum eða að einungis 75% þeirra, sem kysu, fengju að ráða þessu, heldur að 75% af öllum sem hafa kosningarétt verði að teljast hafa kosið innlimun í erlenda yfirríkið. Ennfremur á ekki að orða spurninguna þannig, að það "jákvæða" (jáið) eigi að falla á erlenda valdið, heldur eiga menn (ef menn telja þetta endilega nauðsynlegt) að fá að velja milli íslenzks fullveldis og framsals þess til Evrópu. Þar á ekki að nota skrautyrðið "aðild að ESB", því að eins og ég rökstuddi hér ofar, er þetta ekkert í líkingu við aðild okkar að SÞ eða NATO t.d., heldur byltingarkennd breyting á sjálfri stjórnskipan okkar.

[Haraldur Hansson, 9.3.2009 kl. 12:52]

Að hugsa þetta sem "hvað er í boði" dæmi er hættulegt. Það að framselja vænan skerf af eigin löggjafar- og framkvæmdavaldi mun alltaf leiða til tjóns á endanum. Hægt og hægt, en örugglega. Það er bara ekki hjá því komist og verður ekki afstýrt í aðildarsamningi.

Það skiptir nákvæmlega engu máli hversu góða samninga er hægt að fá, við verðum að segja nei.

Innganga snýst um svo miklu miklu, miklu, meira en evru, kreppu, fisk og fallvötn. Það er okkur hollt að skoða söguna og rýna í framtíðina. Átta okkur á að innganga snýst um fleira en hagtölur og efnahag. Hugsa um stöðu okkar eftir þrjá áratugi eða svo þegar kreppan er gleymd og að baki. Þetta yrði breyting til framtíðar sem nær til allra þátta samfélagsins og getur ekki orðið til góðs.

[Aðalsteinn Bjarnason, 9.3.2009 kl. 16:55]

Já, menn eru eitthvað að misskilja hlutina ef þeir halda að það sé fyrst hægt að fara í aðildarviðræður og sækja svo um aðild ef mönnum lýst vel á niðurstöðu viðræðnanna. Það þarf formlega umsókn um inngöngu í ESB til þess að viðræður geti hafist. Við sækjum ekki um aðild nema við virkilega viljum þarna inn. Það liggur alveg fyrir hvað innganga þíðir fyrir okkur, það þarf ekkert að bíða eftir samningnum til að sjá það. Mér fyndist eðlilegt að það yrði kosið um það hvort við eigum að sækja um aðild og mér fyndist ekki óeðlilegt að það þyrfti ríflegan meirihluta til að sótt verði um aðild.

[Jón Valur Jensson, 9.3.2009 kl. 17:51]

Já, a.m.k. samþykki 75% af öllum með kosnigarétt.

Og Baldvin, aðildarviðræður eru EKKI "einfaldlega bara næsta eðlilega skref"!

Næsta eðlilega skref er einfaldlega að fást við úrlausn þeirra verkefna og vandamála, sem við er að eiga hér á landi í efnahags- og fjármálum – en EKKI EBé og ekki að kasta frá sér stjórnarskránni.

Árinni kennir illur ræðari, og það mættu þeir pólitíkusar muna, sem kenna stjórnarskránni um eigin vondu stjórnarhætti.